Το ετήσιο live του από το 2010 μέχρι σήμερα στο Gagarin, έχει γίνει θεσμός. Ο Μιχάλης Ρακιντζής, από τα μέσα των ’80s μέχρι σήμερα, δεν έχει σταματήσει στιγμή να προτείνει τις μουσικές του μέσα από το πρίσμα της παγκόσμιας σύγχρονης σκηνής. Λίγο πριν την πρώτη live παρουσίαση του νέου του δίσκου «Insane», διαπίστωσα πως όσο «φειδωλός» είναι στις εμφανίσεις του σε σκηνές και ΜΜΕ, άλλο τόσο ζεστός, ακομπλεξάριστος και επικοινωνιακός είναι. Σε σημείο να μην θέλω να σταματήσω τις ερωτήσεις. Πώς γίνεται αυτό; Η κουβέντα μας -αυτή που ακολουθεί- εκτός από χορταστική, είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (2013-2018) που έχει μεσολαβήσει μέχρι να κυκλοφορήσετε κάτι καινούργιο. Τι συνέβη;
Δεν υφίσταται κάποιος λόγος που δεν υπήρξε κάποια κυκλοφορία, απλά έκανα κάποιους πειραματισμούς και θεώρησα καλό να έχω μία μικρή αποχή.
Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να τα αυξήσετε αυτά τα lives, όπως το ετήσιο του Gagarin;
Κάνω διάφορα, ανά την Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι στην Αθήνα ένα είναι αρκετό. Αν υπάρξει κάποια άλλη περίπτωση, εντάξει θα το σκεφτώ. Προς το παρόν, τηρώ αυτό.
Σας κουράζει;
Όχι, δεν είναι αυτό. Από τότε που ξεκίνησα, έχω εμφανιστεί σε μαγαζί για κάποιους μήνες μόνο δύο φορές. Άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική γράφοντας από μία άλλη οπτική για αυτήν. Δε μου αρέσουν τόσο οι live εμφανίσεις, προτιμώ να είμαι στο στούντιο, να γράφω μουσική και να την επικοινωνώ, όποτε… Δεν θέλω να την δω σα δουλειά που θα είμαι υποχρεωμένος να την κάνω κάθε μέρα.
Δημοσιοσχετίστας δεν είστε, τα πολλά lives δεν τα προτιμάτε, πώς την επικοινωνείτε;
Έτσι και στα μέσα, τηλεόραση πχ, επίσης κάνω μία τον χρόνο (γέλια). Κοιτάξτε, οι καλλιτέχνες όταν δουλεύουν σε μαγαζιά και έχουν λόγο να συντηρήσουν το όνομά τους, έχουν συχνές εμφανίσεις. Δεν έχω άρα λόγο να το κάνω συνέχεια και να κουράζω και τον κόσμο από την άλλη.
Άρα ίντερνετ;
Το ίντερνετ είναι καλύτερος τρόπος επικοινωνίας για μένα.
Τι ακούει κάποιος στο Insane;
Ακούει κάτι που δεν είναι και πολύ συνηθισμένο στο περιεχόμενο ενός cd κάποιου δημιουργού. Εννοώ ότι υπάρχουν πάρα πολλά στυλ δεμένα μεταξύ τους με έναν παράξενο τρόπο, χωρίς μία πολύ συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση. Είναι ψαγμένο σε πολλά μουσικά είδη και ακούσματα, χωρίς να λείπει και το έθνικ στοιχείο, γιατί υπάρχει και κάποιο λαϊκότροπο κομμάτι μέσα.
Νομίζω ότι εντόπισα μέχρι και dubstep επιρροές. Σωστά;
Ναι υπάρχει, και στο live θα υπάρχει πολύ περισσότερη. Τα είδη που ασχολούμαι για μένα τον τελευταίο καιρό είναι το hardstyle και η dubstep, γράφω δικά μου πράγματα, όχι απαραίτητα για να τα επικοινωνήσω. Μ’ αρέσει πάντα να ψάχνομαι με καινούργια είδη μουσικής, το ένα live ποτέ δεν είναι ίδιο με το άλλο. Τα κομμάτια ενορχηστρώνονται, φτιάχνονται από την αρχή, για να έχουν ένα συνεχές ενδιαφέρον για μένα, να μην τα βαριέμαι.
Έχετε φανταστεί πως θα ήταν αν ξεκινούσατε σήμερα την καριέρα σας, με εργαλεία όλα τα μέσα που διαθέτει η σύγχρονη εποχή;
Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα ως επάγγελμα σήμερα. Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο επαγγελματικά για τα παιδιά που δουλεύουν καθημερινά σε μαγαζιά, αλλά και για αυτούς που επιλέγουν μία πιο εναλλακτική καριέρα. Έχει αλλάξει πάρα πολύ η μουσική βιομηχανία και στη δισκογραφία και στις ζωντανές εμφανίσεις. Αν έχεις συνηθίσει με τα παλιά δεδομένα και τα συγκρίνεις με τα σημερινά, υπάρχει τεράστια διαφορά.
Πού οφείλεται αυτό το «χάσμα»;
Στην «καταστροφή» της δισκογραφίας. Δεν είναι αυτή που ήταν, δεν έχει τις ίδιες πωλήσεις. Πιστεύω ότι δε φταίει μόνο το ίντερνετ, γιατί και παλιά υπήρχαν τρόποι για να αποκτήσεις ένα cd, εκτός από το να το αγοράσεις… Η πειρατεία, διάφορα. Νομίζω ότι περνάει και μία κρίση γενικότερα στην Ελλάδα η δισκογραφία, δεν βγαίνουν τα κομμάτια που θα κάνουν τον κόσμο να τα αγαπήσει τόσο πολύ ώστε να πάρει ένα δίσκο, ένα cd, να το ακούσει με την προσοχή που το άκουγε. Είναι πλέον τραγούδια πολύ μικρής περιόδου και για να «διασκεδάσουμε».
Λιγότερο μεράκι; Λιγότερη φαντασία;
Κάθε πράγμα έχει άνθιση κάποιες εποχές… Νομίζω ότι τώρα η μουσική είναι στα δύσκολά της, δεν είναι στις καλύτερές της εποχές.
Δεν σας έχει ενθουσιάσει τίποτα δηλαδή τελευταία από την ελληνική μουσική;
Θα ήθελα πάρα πολύ και ειλικρινά ψάχνω να βρω κάτι να με ενθουσιάσει. ‘Ομως νομίζω ότι δε ρισκάρουμε αρκετά, ακολουθούμε πάντα την πεπατημένη, αυτό που είναι εύπεπτο και σίγουρο και δεν υπάρχει να το πω… πρόοδος; Κυρίως από νέα παιδιά από τα οποία περιμένω να ακούσω καινούργια πράγματα γιατί πάντα στη μουσική η νεολαία κάνει την επανάστασή της.
Πρόσφατα, ο Γιάννης Νάστας των Xaxakes, μου είπε πάνω κάτω τα ίδια και αναφέρθηκε στη δικτατορία του μάρκετινγκ που ουσιαστικά το διαφορετικό το καταδικάζει να πηγαίνει άπατο.
Αυτό είναι αλήθεια. Εντάξει, είναι κοινό μυστικό ότι τα ραδιόφωνα παίζουν playlist. Έχουν γίνει αρκετές δουλειές που δεν είδαν καθόλου το φως της δημοσιότητας. Και γι’ αυτό ο άλλος το σκέφτεται δύο και τρεις φορές, όμως αυτό δεν είναι μία δικαιολογία για να σταματήσουν να γίνονται καινούργιες προτάσεις. Γιατί πάνω από όλα για έναν μουσικό στη μουσική είναι η στιγμή της δημιουργίας. Ίσως κάποια στιγμή να αρχίζουν να αλλάζουν γιατί υπάρχει ένας κορεσμός με ένα συγκεκριμένο είδος που παίζεται και το ακούμε συνέχεια. Δηλαδή, έχουν περάσει αρκετά χρόνια να ακούσουμε μία επιτυχία, αυτό που εννοούσαμε παλιά, επιτυχία. Που ακουγόταν σε όλα τα σπίτια, παντού και είχε αγαπηθεί από τον κόσμο. Πλέον μπορεί να γίνει επιτυχία από την πολλή διαφήμιση, από το πολύ airplay.
O Έλληνας έχει μουσικό κριτήριο;
Είναι λίγο δύσκολο να μιλήσω γενικά για τον Έλληνα. Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει κριτήριο, σε όλες τις χώρες το ίδιο είναι. Νομίζω πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το τί επιλέγουν τα μέσα και τι προσφέρουν στον κόσμο. Πάλι ξεκινάει από τις δισκογραφικές. Να σας πω ότι τις χρυσές δεκαετίες της μουσικής ένας καλλιτέχνης για να μπει σε μία εταιρεία, ήταν πραγματικά δύσκολο και όταν έμπαινες μέσα έβλεπες μέσα τους χρυσούς και τους πλατινένιους δίσκους που ξεπερνούσαν τις 100.000 πωλήσεις. Σήμερα πάει σε μία εταιρεία, απλά πληρώνει την παραγωγή του και βγάζει τη δουλειά του. Πληρώνει τη διαφήμισή του και ανάλογα με αυτό που έχει, κάπου εκεί θα φτάσει κιόλας. Είναι η μέρα με τη νύχτα στη μουσική, γι’ αυτό και ακούγονται τα πάντα. Όποιος να ΄ναι μπορεί να κυκλοφορήσει ένα cd.
Άρα αν έχεις λεφτά βγάζεις δίσκο, διαφορετικά…ψάθα;
Ναι, αυτό είναι αλήθεια.
Κι αν όντως ξεκινούσατε σήμερα, τι θα κάνατε, δεδομένου του ότι έχετε κατέβει μέχρι και δημοτικός σύμβουλος το 1994;
Ναι το έχω κάνει κι αυτό (γέλια)… Τι θα έκανα… Ειλικρινά δεν ξέρω, έχουν αλλάξει τα πράγματα, ακόμα και το τί θα ακολουθήσεις επαγγελματικά. Δεν ξέρω πια αν αξίζει τον κόπο να τελειώσεις ένα πανεπιστήμιο, να φας τα χρόνια σου και να γίνεις μετανάστης. Όταν τέλειωσα εγώ, πρώτον έπρεπε να το κάνουμε γιατί δεν γινόταν διαφορετικά -γονείς, καταλαβαίνετε- και δεύτερον οι σπουδές ήταν ένας επαγγελματικός προορισμός. Τώρα σπουδάζεις και δουλεύεις σε καφετέρια. Λυπάμαι γιατί τα παιδιά σήμερα έχουν πάρα πολύ μεγάλους προβληματισμούς.
Η ενασχόλησή σας με την πολιτική γιατί σταμάτησε;
Σταμάτησε γιατί με τον χαρακτήρα μου δε θα μπορούσε να συνεχίσει και θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που ασχολείται με τη μουσική δεν πρέπει να ανακατεύεται καθόλου με αυτά τα πράγματα. Είναι ασύμβατα.
Είστε κριός, και δε μπορείτε να πείτε ψέματα.
Δεν είναι μόνο αυτό. Η πολιτική δεν θέλει και τόση αξιοπρέπεια νομίζω. Δεν ξέρω πώς να το πω πιο ευγενικά… Όταν ασχολείσαι με την τέχνη, μείνε σε αυτό που κάνεις.
Έχετε κάποιο απωθημένο;
Α όχι. Έκανα τη δουλειά μου σε μία χρυσή εποχή, τα είδα όλα, πράγματα που σήμερα αν ξεκινούσα δεν θα τα έβλεπα, όπως γεμάτα στάδια σε κάθε πόλη. Σήμερα κάνουμε μία εμφάνιση σε ένα μαγαζί και έχουμε 1500-2000 άτομα, αν πάμε 20 χρόνια πίσω η ίδια εμφάνιση ήταν σε γήπεδο με 30.000 κόσμο. Έχουν αλλάξει τελείως τα μεγέθη.
Σήμερα έχετε δει κάποιον καλλιτέχνη που είπατε, «χμ… αυτός σα να μου μοιάζει λίγο»;
Καταρχήν, το σύγχρονο τραγούδι δεν είναι στα πολύ up του στην Ελλάδα. Δύο είδη κυριαρχούν. Το ένα είναι το έντεχνο που είναι καθηλωμένο σε κάποιες φόρμες του ’60, κάπου εκεί, αρχές του ’70, το άλλο είναι το λαϊκό που δεν θεωρώ ότι είναι λαϊκό… Υπάρχουν κι άλλα είδη από παιδιά που παίζουν σε μικρές μουσικές σκηνές και κάνουν προσπάθειες, αλλά δεν ευδοκιμεί, έτσι ώστε να προσελκύσει κι άλλους νέους για να ασχοληθούν.
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι με την εμπειρία σας θα μπορούσατε να βοηθήσετε νέους μουσικούς;
Το αντίθετο θα έκανα. Αν ήταν δικοί μου άνθρωποι θα κοιτούσα να τους αποτρέψω, όχι να τους βοηθήσω. Είναι λίγο άτοπο να προσπαθείς να φυτέψεις κάτι σε ένα χώμα που δεν πρόκειται να φυτρώσει τίποτα.
Είστε απαισιόδοξος ή ρεαλιστής; Δεν έχω καταλάβει.
Απαισιόδοξος δεν υπήρξα ποτέ, νομίζω ότι είμαι ρεαλιστής. Πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα και αναλόγως να πράττουμε.
Αυτήν την περίοδο, τι ακούτε;
Πάντα, άκουγα ό,τι τελευταίο μπορεί να υπάρχει στην παγκόσμια σκηνή και πάνω σ’αυτό πρόσθετα, προσάρμοζα πράγματα η έβαζα τις δικές μου ιδέες, γιατί ξέρετε, η μουσική πάντα προχωράει με αυτόν τον τρόπο: με νεωτερισμούς, νέες ιδέες και μία επαναστατική διάθεση. Με πράγματα που δεν είναι συνταγή, που δε σε ενδιαφέρει σε πόσους θα αρέσουν ή αν θα πουλήσουν, αλλά το να κάνεις μία καινούργια πρόταση κι αν δεν πάει καλά δεν πειράζει. Αν έχεις προτάσεις να κάνεις, θα κάνεις και κάποια άλλη.
Κάποιο παράδειγμα;
Νομίζω ότι αφορά πολύ λίγο κόσμο στην Ελλάδα. Όπως η dubstep που παρατηρήσατε πριν λίγο, το hardstyle που μας είναι άγνωστο, κάνει τα μεγαλύτερα event στην Ευρώπη αυτήν τη στιγμή και εξελίσσεται εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον και η indie έχει πολύ καλά ακούσματα. Για μένα ό,τι μουσική και να κάνεις, πρέπει να έχει ενδιαφέρουσα μελωδία. Και είναι κάτι που έχει ξεχαστεί σήμερα. Ασχολούμαστε περισσότερο με μουσική παραγωγή, με τρικάκια, με ήχους…
Με «μπότες» επαναλαμβανόμενες… Λίγο τώρα ένας άσχετος να καταπιαστεί, θα βγάλει ένα ρεμίξ ό,τι να ναι.
Εγώ προσωπικά samples δεν χρησιμοποιώ ποτέ γιατί θεωρώ ότι δεν έχει νόημα να πάρεις και να κολλήσεις δέκα samples και να πεις αυτό το έφτιαξα εγώ.
Το 2016, είχε κάνει επιτυχία μία διασκευή του δικού σας «Δεν πιστεύω». Την έχετε ακούσει;
Νομίζω, δεν θυμάμαι πολύ καλά αυτήν τη στιγμή. Οι διασκευές που παίρνουν ένα κομμάτι και του προσθέτουν από πάνω ένα drum machine, ένα όργανο, δεν είναι διασκευές. Διασκευή είναι να πάρεις μία μελωδία, να βελτιώσεις το κομμάτι και να το κάνεις με έναν δικό σου τρόπο.
Είστε από τους ελάχιστους που τραγούδια τους έχουν γνωρίσει επιτυχία στο εξωτερικό. Τι λείπει από την ελληνική μουσική για να μπορέσει να ανθίσει και έξω;
Μέχρι σήμερα, αυτό δεν έχει γίνει. Κάποια πειράματα στη δεκαετία του ’80, σκάσανε μύτη, αλλά το να κάνεις επιτυχία, σημαίνει ότι το τραγούδι σου είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο, ξέρουμε ποιες είναι οι διεθνείς επιτυχίες. Ό,τι και να κάνουμε στην Ελλάδα, στους ξένους μυρίζει κάτι έθνικ, δεν είναι κάτι δικό τους. Στην Ελλάδα φτάνουν όλα με έναν παραμορφωτικό φακό. Το ροκ, η ντίσκο δεν ήταν ποτέ original, κάτι γίνεται όταν φτάνουν τα πράγματα εδώ πέρα. Κάπως τα αλλάζουμε, τα διαστρεβλώνουμε. Ένας πιτσιρικάς που θα ακούσει για τους ροκάδες, τους χίπις και δει μία ταινία του Δαλιανίδη, θα νομίζει πως είναι κάτι σαν τη «θεία μου τη χίπισσα».
Μήπως έχει να κάνει με την παιδεία μας αυτό;
Τα τελευταία χρόνια δε μπορώ να πω ότι δεν έχουμε παιδεία. Το ποσοστό των μορφωμένων παιδιών είναι πολύ υψηλό, τόσο ώστε να κάνουμε μεγάλη εξαγωγή. Δεν ξέρω, ίσως με την ψυχοακουστική μας.
Αφού το μορφωτικό επίπεδό μας είναι τόσο υψηλό, γιατί βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση σαν χώρα;
Δεν αρκεί η μόρφωση, και φαντάζομαι δεν εννοείτε την σχολική παιδεία.
Προφανώς.
Σ’ αυτού του είδους την παιδεία, υστερούμε γενικότερα. Ζούμε σε έναν δικό μας κόσμο και είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό. Ειρωνευόμαστε τους κουτόφραγκους ας πούμε ή τα «αμερικανάκια» που τα λέμε σαν χαζοχαρούμενα κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι. Αυτήν την εντύπωση νομίζω την είχε πάντα ο Έλληνας για τον εαυτό του σε όποια φάση κι αν ήταν. Και στην τουρκοκρατία ακόμα θεωρούσε όλους τους άλλους ηλίθιους.
Στα χρόνια που έχετε δουλέψει, σας έχει αναγνωριστεί ό,τι έχετε κάνει στον βαθμό που σας αναλογεί;
Ειλικρινά δεν με έχει απασχολήσει ποτέ αυτό. Θα είχα δουλέψει με την ίδια ένταση και αγάπη για τη μουσική ακόμα κι αν δεν ήμουν μουσικός, έκανα ένα άλλο επάγγελμα και ασχολούμουν με αυτήν σα χόμπι. Η ανάγκη μου να κάνω μουσική δεν είναι η αναγνώριση, είναι η ίδια η μουσική.
Τα 80’s θεωρείτε πώς έχουν ωραιοποιηθεί ή κατά κάποιον τρόπο… cultοποιηθεί;
Αν τα αγγλικά μου είναι σωστά, cult είναι η θεοποίηση. Ο παραμορφωτικός φακός που λέγαμε, και εδώ μπαίνει. Ακόμα και στις μεταφράσεις κατά πόσο μας βολεύουν. Δεν είναι άδικο σε κάποιο ποσοστό γιατί ο απόηχος αυτών σήμερα και οι άνθρωποι που εκπροσωπούν αυτό το είδος, κάνουν τεράστια προσπάθεια να το συντηρήσουν γιατί νομίζουν ότι αυτό είναι πάλι στη μόδα και κάτι τέτοιες σαχλαμάρες και το κάνουν όλο αυτό να φαίνεται cult. Πάντως, για να κοροϊδέψεις ένα είδος καλό θα ήταν πρώτα να το φτάσεις και να το ξεπεράσεις και μετά να το κρίνεις με αυτήν τη διάθεση, γιατί τότε τουλάχιστον οι μουσικές μπορούσαν να κινούν μάζες πραγματικά, να πουλάνε εκατομμύρια των εκατομμυρίων άλμπουμς, πράγμα που σήμερα είναι θαύμα αν γίνει.
…και μ’ αυτές διασκεδάζουν. Άρα είναι άδικη αυτή η κατηγοριοποίηση;
Δε με αφορά γιατί δεν βρίσκομαι εκεί. Τα πράγματα που κάνω σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με τα πράγματα που έκανα τότε, γιατί μ’ αρέσει να ζω το σήμερα και να την ψάχνω για το αύριο. Υπάρχουν όμως καλλιτέχνες που προσπαθούν να το συντηρήσουν αυτό γιατί νομίζουν ότι μπορούν να συντηρηθούν μέσα από μία ανάμνηση.
Μήπως το κίνητρό τους είναι καθαρά η οικονομική ανάγκη;
Όλοι έχουν ανάγκη από τα χρήματα, αλλά όταν είσαι μουσικός οφείλεις να είσαι update και να κάνεις νέες προτάσεις. Δεν γίνεται να δουλεύεις με μία δουλειά που έκανες το ’80. Είναι λίγο άδικο και για τη μουσική αυτό το πράγμα.
Βέβαια, άλλο απλός ερμηνευτής και άλλο μουσικός.
Ναι, εγώ το βλέπω από τη δική μου την σκοπιά.
Θέλετε να μιλάτε για τα παλιά;
Δεν έχω χρόνο για να μιλάω για αυτά. Δεν εννοώ ότι τα «θάβω». Πάντα μας συνοδεύει η ζωή που έχουμε ζήσει, πάντα έχουμε καλές και κακές στιγμές και αυτοί είμαστε εμείς. Αδικούμε τον εαυτό μας όμως αν ζούμε με το παρελθόν μας, χάνουμε το σήμερα.
Έχετε βαρεθεί φαντάζομαι, να μιλάτε για τη Eurovision.
Από τη δεύτερη μέρα! Επειδή είμαι άνθρωπος που ό,τι κάνω αυτήν τη στιγμή ανήκει σε αυτήν τη στιγμή και όχι στην επόμενη, ακόμα και το cd που έφτιαξα πριν από έναν μήνα για μένα είναι παρελθόν. Ασχολήθηκα με όλη μου την διάθεση και την αγάπη μέχρι τη στιγμή που το τελείωσα. Το ίδιο βράδυ που το τελείωσα, ξεκίνησα να γράφω κομμάτια για την επόμενή μου δουλειά.
Η ίντριγκα τότε, είχε ξεπεράσει και την επιστημονική φαντασία.
Εντάξει, δεν σας κρύβω ότι αυτό ήταν και το ζητούμενο.
Δηλαδή;
Όταν πρέπει να κάνεις φασαρία, πρέπει να την κάνεις δυνατά, όχι χλιαρά.
Την τροφοδοτήσατε;
Την τροφοδότησα με το ίδιο το κομμάτι που για τη Eurovision ήταν αδιανόητο -δεν περίμενα ότι θα επιλέξουν αυτό το τραγούδι από εδώ. Με την παρουσία που ήταν εντελώς αντισυμβατική και είχαν βγει όλοι οι μόδιστροι στην τηλεόραση και κράζανε τα ρούχα, ενώ δεν ήταν καν ρουχισμός. Ήταν εξοπλισμός που είχε σχεδιαστεί από την Interpol και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα… Άκουγες διάφορα κουφά και ήταν ωραία, το διασκέδαζα αρκετά. Για έξι μήνες μετά, επί καθημερινής βάσης υπήρχε σχολιασμός στις σχετικές εκπομπές και ήταν πολλές τότε, δεν άκουγες τίποτα άλλο.
Ήταν όλο δική σας ιδέα, έτσι;
Ναι. Δυστυχώς ακολουθώ μόνο το μυαλό μου, δεν ακούω κανέναν σε αυτόν το χώρο, θέλω να κάνω του κεφαλιού μου..
Πώς προέκυψε η Eurovision;
Περνώντας ένα βράδυ από τη Ρηγίλλης, γιατί έμενα εκεί κοντά, σε συνδυασμό με κάτι που άκουγα στο ραδιόφωνο εκείνη τη στιγμή, λέω στην κοπέλα μου: «Δε μπαίνεις να πάρεις μία αίτηση για πλάκα;» Η πλάκα έγινε, το ίδιο βράδυ που πήρα την αίτηση κάθισα και έγραψα το κομμάτι και την επόμενη ημέρα το πρωί το δώσαμε.
Φέτος, με τις συμμετοχές και τα χρήματα που έπρεπε να διαθέσουν οι καλλιτέχνες καταλήξαμε σε μία απροσδόκητη ανάθεση. Εσείς τότε είχατε αισθανθεί εκμετάλλευση από την ΕΡΤ;
Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος εύκολα να με εκμεταλλευθεί. Ούτε κατά υπόνοια δεν υπήρξε. Γενικά το θέμα από πλευράς ΕΡΤ τότε, ήταν πολύ αγνό. Δεν υπήρχε κάτι να με βάλει σε υποψία και τα παιδιά που ασχολούνταν με αυτό είχαν τις καλύτερες προθέσεις. Δεν είχα κάποια εμπειρία περίεργη για να πω πως κάτι γινόταν. Το μόνο που μου είχε κάνει εντύπωση όταν είχα πάει είναι ότι όλες οι επιτροπές από κάθε χώρα έκαναν πηγαδάκια στο ξενοδοχείο, μία εβδομάδα πριν τον διαγωνισμό και έλεγαν «πέρυσι σας δώσαμε 6 βαθμούς, θα μας δώσετε φέτος 3; Α όχι τους έχω υποσχεθεί στην τάδε χώρα…». Έτσι κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για διαγωνισμό τραγουδιού, αλλά για ένα παζάρι που γίνεται στους διαδρόμους.
Ο απολογισμός του S.A.G.A.P.O ποιος είναι;
Θα τον δείτε αν έρθετε στη συναυλία. Πραγματικά «πέφτει» το μαγαζί, περνάει τόσο στον κόσμο, που είναι δύσκολο να το εξηγήσω.
Θα δείτε τον διαγωνισμό φέτος;
Δεν ξέρω, επειδή δε με αφορά αυτό το είδος της μουσικής. Σε καμία περίπτωση δεν το σνομπάρω, έχω ήδη συμμετάσχει και δεν το βλέπω σαν πανηγυράκι. Είναι ένα πολύ ωραίο πανευρωπαϊκό σόου που γίνεται με μεγάλη επένδυση χρημάτων. Απλά οι περισσότερες συμμετοχές δεν έχουν λόγο ύπαρξης και γι’ αυτό και δεν έχουν θέση μετά στη μουσική βιομηχανία. Το τραγούδι του Ιρλανδού Τζόνι Λόγκαν με εκατομμύρια πωλήσεις θα είχε κάνει επιτυχία και χωρίς την Eurovision.
Θα το ξανακάνατε; Έστω ως συνθέτης;
Μόνο συμφωνημένα. Αν θέλετε να πάω να τα κάνω μπάχαλο πάλι, πολύ ευχαρίστως. Ξέρω πολύ καλά να τα κάνω μπάχαλο, αυτό είναι σίγουρο.
Για ποιο τραγούδι σας είστε υπερήφανος;
Δε μου συμβαίνει αυτό. Θα μπορούσε να έχει πουλήσει εκατομμύρια και να μου είναι ένα τραγούδι όπως όλα τα άλλα.
Αντίστοιχα, ποιο δεν πιστέψατε, αλλά είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο;
Δεν συνέβη αυτό. Νομίζω ότι είναι προβλέψιμα τα κομμάτια. O καθένας εισπράττει την επιτυχία διαφορετικά, αλλά η επιτυχία δοκιμάζεται πάντα στο live.
Εσείς παίζετε πάρα πολύ και με τον στίχο.
Το κάνω μέχρι και σήμερα αυτό. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου στιχουργό με την έννοια του ορισμού. Πάντα έγραφα αυτό που σκεφτόμουν και με τον τρόπο που μιλάω και μπορώ να πω ότι ο στίχος είχε μεγαλύτερη επιτυχία από τη μουσική, γιατί ήμουν απόλυτα κατανοητός. Δεν προσπαθώ να κάνω τέχνη με τον στίχο, αλλά να επικοινωνήσω όπως μιλάμε τώρα εμείς οι δύο.
Γράψατε «είσαι σαν κουνέλι» χωρίς όμως να ακούγεται trash. Κάποιον άλλον σήμερα, έτσι θα τον χαρακτήριζαν.
Αν φύγεις από τον συγκεκριμένο στίχο και επικεντρωθείς στο νόημά του «μην προσπαθείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου γιατί εγώ σε επέλεξα για αυτό που είσαι» είναι ο τρόπος που σκέφτομαι. Εκεί που μπορεί να μιλάω σοβαρά, μπορεί να το πάρω τελείως αλλιώς και να κάνω πλάκα.
Κουνέλι υπήρξε;
Ναι υπήρξε. Να, κουνέλια να δεις! Είχε γίνει μεγάλη επιτυχία, γιατί δεν υπήρχε γονιός που να μην πάρει κουνελάκι στο παιδί του. Και το παίζω μέχρι σήμερα, σε μία εντελώς διαφορετική version.
Το «Δικός σου για πάντα» γιατί δεν έγινε βίντεο κλιπ;
Γιατί τότε έκαναν meeting στην εταιρεία και δεν άφηνα κανέναν να πει τη γνώμη του και είπα ας μην μιλήσω, κάντε ό,τι θέλετε εσείς. Αποφάσισαν να κάνουμε τέσσερα άλλα, και τους λέω «μα αυτό είναι». Μπήκε τελευταίο στον δίσκο και είπα ας κάνουν αυτό που θέλουν μια φορά.
Είπατε μετά σε κανέναν «στα’λεγα»;
Όχι μωρέ, δεν έχει νόημα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχει ειπωθεί για εσάς;
Την εποχή της Eurovision πάρα πολλά. Ότι έβαλα αυτά τα ρούχα γιατί είμαι ακροδεξιός και είχα και έναν συγγενή που ήταν… Κάτι πολύ κουφά.
Ο Πουφ πού είναι;
Στο σπίτι μου, σε μία γυάλινη προθήκη και πάντα όταν περνάω από μπροστά του με κοιτάζει με τα ίδια φοβερά μάτια.
Κάνοντας έναν γενικό απολογισμό μέχρι σήμερα, θα αλλάζατε κάτι;
Τίποτα δεν θα άλλαζα. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, δεν έχει και νόημα βέβαια. Εντάξει αυτό που λέμε «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», αλλά η ζωή δεν είναι προβλέψιμη και γι’ αυτό είναι ωραία.
Σε κάποιον που σας γνωρίζει τώρα, πώς θα συστηνόσασταν; Γιατί θυμάμαι ότι ο όρος «καλλιτέχνης» δεν σας αρέσει.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου «καλλιτέχνη». Και έχω επιχειρήματα για αυτό. Ο καλλιτέχνης πρώτα επιλέγει την γκαρνταρόμπα του, μετά όλα τα άλλα και στο τέλος τα τραγούδια. Όταν προετοιμάζεσαι για την πίστα, είναι πολύ διαφορετική η εμφάνισή σου και γενικότερα όλο το mentality, από το να βγεις στο stage μιας συναυλίας. Υπάρχουν και οι διασκεδαστές. Εγώ δεν είμαι ο τύπος που θα διασκεδάσει τον άλλο. Αντίθετα ο μουσικός είναι αφιερωμένος στη μουσική. Έχω αφιερώσει χιλιάδες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, να μου φέρνουν ένα πιάτο φαΐ, ακόμα το κάνω. Συστάσεις παραπάνω δεν χρειάζονται. Γεια σας, είμαι ο Μιχάλης. Τελείωσε.
Πηγή κειμένου: reader.gr
__________________________
Πατήστε στα λίνκ από κάτω για να ακούσετε τον δίσκο του Μιχάλη Ρακιντζή, INSANE (2018)
 |
 |
 |
 |
 |
